Wie is ... Ned, Pomme en  Philip

Wie is ... Ned, Pomme en Philip

 

geschreven door Hanne Van Looveren

Esther begon 14 jaar geleden met haar eigen merk, Esthex. In het Belgische Lanaken woont ze met haar man en drie dochters in een oud huis dat door haar man zelf gerestaureerd werd. Hier ontstonden ook Pomme de Panda, Philip de kikker en Ned de pinguin. 

In 2000 studeerde Esther af aan de Academie voor Beeldende Kunsten in Maastricht, maar ze wou een andere richting uit dan waar haar studie Autonome Textiele Werkvormen haar op had voorbereid.

Na het afstuderen heb ik enkele exposities gehad, maar je maakt dan altijd werk dat veel te duur is, maar dat leeft niet echt naar mijn gevoel. In mijn afstudeerjaar deed ik mee aan een ontwerpwedstrijd van HEMA, waarbij je een knuffel moest ontwerpen. Ik heb helemaal niets gewonnen ofzo, maar zo ontdekte ik wel dat poppetjes maken me heel erg aansprak. Ik ben toen bij mijn ouders inspiratie gaan zoeken in oudere kindertekeningen die ik zelf gemaakt had en naar aanleiding daarvan heb ik mijn eerste poppetjes gemaakt. Op een verkoopbeurs in Maastricht ben ik die gaan verkopen en merkte ik dat het veel leuker is om iets te maken dat mensen ook echt kunnen kopen en gebruiken. Het is eigenlijk allemaal een beetje toevallig begonnen, ik ben er vanzelf ingerold.

Hoe is je merk sindsdien geëvolueerd?

 

Een jaar lang bleef ik alles zelf maken en trok ik het hele land door met mijn rode koffertje. Er begonnen toen net allemaal leuke winkels te komen en ik ging vaak naar beurzen. Maar toen kreeg ik ineens een bestelling van 300 poppetjes. Die heb ik nog allemaal zelf gemaakt, maar dat zette me wel aan het denken en spoorde me aan om een werkplaats te vinden. Die heb ik toen gevonden in Sittard, een sociale werkplaats. Dat was een heel fijne samenwerking. Maar plots begon ik telefoontjes te krijgen van twee Duitse mensen, die een werkplaats in Thailand hadden. Zij vroegen of ik interesse had en ik heb zeker tien keer nee gezegd. Productie in Azië sprak me niet meteen aan, want je weet nooit of het wel in goede arbeidsomstandigheden gebeurd. Maar ze bleven me maar bellen, dus ben ik toch maar eens een kopje thee met hen gaan drinken. Het bleken toen hele fijne mensen en ze werkten ook voor andere merken die ik ondertussen kende. Het is ook een hele sociale werkplaats, de werknemers worden er bijvoorbeeld per uur betaald in plaats van per product (heel uitzonderlijk in Azië). Na een bezoek in Thailand zijn we een samenwerking begonnen. Zo kon ik met Esthex ook weer een stap verder nemen en ondertussen werken we al zo’n acht jaar samen.

Sta je zelf nog dicht bij je productieproces nu de productie vooral in Thailand gebeurd?

Ondertussen weten ze in Thailand heel goed wat ik wil, wat de samenwerking heel vlot maakt. Eerst schets ik en maak ik een tekening op de computer waarbij ik aanduid in welke kleuren en welke stoffen ik het wil zien. Op basis daarvan maken zij een monster en dat sturen ze weer op naar mij. Meestal is het na een paar kleine aanpassingen al helemaal zoals ik het wil en kan het in productie. In het begin was dat wat zoekwerk, maar nu gaat dat heel goed. Ik denk ook niet dat ik zomaar met iedere werkplaats zou kunnen werken. Ik heb het geluk dat ik altijd met hele fijne mensen heb gewerkt. Voor mijn gevoel sta ik er nog steeds dicht genoeg bij.

Het zorgt er ook voor dat je veel meer kan produceren, is dat belangrijk voor jou om te blijven groeien?

Dat was het wel altijd, maar nu ben ik op een punt gekomen dat ik wel tevreden ben. Als je blijft groeien, kan dat ook consequenties hebben. Je moet altijd een balans zoeken tussen wat jij zelf graag wilt maken en wat je klanten willen dat je maakt. Zo kun je echter jezelf kwijt geraken en dan ben je alleen nog dingen aan het doen die goed verkopen. Dat zou ik absoluut niet willen, ik wil trouw kunnen blijven aan mezelf. Als het vanzelf nog verder zou groeien, dan is dat zeker ook goed! Maar ik vind het ook wel fijn om klein te zijn.

Je eerste inspiratie was een oude tekening van jezelf, maar hoe blijf je nu nog steeds inspiratie vinden om nieuwe dingen te maken?

Dat gebeurt eigenlijk heel onbewust. Toen ik begon, had ik nog geen kinderen. Eenmaal mijn dochters geboren werden, kreeg ik onbewust ook weer heel wat nieuwe inspiratie. Toen Linn, mijn jongste, naar school ging, dacht ik plots ‘Oh een boekentasje zou eigenlijk echt heel leuk zijn’. Toen heb ik voor haar een apenboekentasje gemaakt omdat zij apen toen heel leuk vond. Ik vind dat ook wel een leuk idee, dat ze zo niet alleen naar school hoeft en eigenlijk stiekem een knuffel mee heeft. Want op 2,5 zijn kinderen eigenlijk nog best jong om alleen naar school te gaan.

Ik merk ook dat nu ik uit de hele ‘kleine kinderen-fase’ ben, de tweeling is nu 11 en de jongste wordt 8, ik meer zin krijg om iets voor volwassenen te maken. Maar ik zal zeker altijd voor kinderen blijven ontwerpen.

Heb je het gevoel dat je je best moet doen om iets uniek te maken? Om jezelf te onderscheiden?

Dat heb ik nooit echt gehad, ik wilde altijd wel gewoon maken wat ik zelf het beste vond. Ik merk wel dat het ondertussen moeilijker wordt. Er zijn sinds 14 jaar geleden zo veel merken bijgekomen. Maar ik probeer daar niet te veel mee bezig te zijn en ik hoop in ieder geval dat ik mijn eigen handschrift heb en dat me dat genoeg onderscheidt.

Esthex is opgenomen in ons assortiment doordat de Nederlandse Esther in Lanaken woont en hier geïnspireerd geraakte voor enkele ontwerpen. De geboorteakte van Pomme, de panda; Ned, de pinguïn en Philip, de kikker zijn opgemaakt in België en hierover mogen we trots zijn. PingPing de Pinguïn en Gigi de Giraf heten hen welkom!

ONTDEK ESTHEX door te klikken!

 

 

Reactie plaatsen

Let op: opmerkingen moeten worden goedgekeurd voordat ze worden gepubliceerd.